Het wordt met de dag boeiender voor een muziekvreter als ondergetekende, te mogen vaststellen hoe klein de (muziek)wereld aan het worden is en hoe er steeds weer mensen opstaan, die erin slagen de gekende en bestaande grenzen te overschrijden. Barbora Silhanova is van Tsjechische komaf, maar woonde al op heel wat verschillende plaatsen, maar de voorbije jaren was ze meestal op een Fins eiland te vinden. Dat heeft veel te maken met de interesse die de jonge muzikante ontwikkelde in instrumenten als de kantele, het nationale instrument van Finland. Daarnaast deed ze, in het kader van haar opleiding ook twee jaar veldonderzoek bij het Bunun-volk in Taiwan en dat kwam dan weer doordat ze onderweg de verwantschap ontdekt had tussen instrumenten als de guzheng en de guqin met de kantele. Die speelden kennelijk een belangrijke rol in de eeuwenoude uitwisseling die er blijkt te bestaan tusse de Finse en de Chinese uzikale tradities, waar de verbondenheid tussen Mens en Natuur erg belangrijk is en binnen dewelke water en vogels geijkte onderwerpen zijn voor teksten die van generatie op generatie doorgegeven werden, maar helaas stilaan aan het verdwijnen zijn.

Na haar verblijf in Taiwan, dat haar trouwens ook haar nieuwe familienaam “Xu” opleverde, studeerde ze af aan het Finse Centrum voor Oost-Aziatische Cultuur van Turku als specialiste in de Chinese Cultuur, een opleiding die ze dezer dagen aanvult meteen studie aan de befaamde Sibelius-academie van Helsinki. Net omdat haar positie binnen de muziekwereld zo bijzonder is, trad ze al op in ongeveer elke regio van Taiwen, Finland, Tsjechoslowakije en Spanje, waar hele TV-programma’s aan haar figuur gewijd werden. Ook het Londense King’s College mocht zich warmen aan de muziek van dit geweldige talent, dat niet alleen meerdere instrumenten uit de snarenfamilie tot in de puntjes beheerst, maar dat daarnaast ook nog begiftigd blijkt te zijn met een ronduit fantastische stem, die gevormd en opgeleid werd door de allerbeste zangpedagogen van Finland. Je mag dus die meer dan gedegen muzikale vorming optellen bij de bijzondere aanpak van Barbora, die aan deze debuutplaat jaren werkte, maar nu dus naar buiten komt met een regelrecht meesterwerkje.

In een kleine veertig minuten en tien nummers die afwisselend Finse en Chinese titels dragen, slaagt Barbora erin letterlijk een muzikale brug te bouwen tussen Finland en China, tussen Europa en Azië: helemaal in traditie gedrenkt, maar voor negentig procent op nieuw-gecomponeerde muziek of herwerkte oude teksten gebaseerd. Nu begrijp is noch Chinees, noch Fins, maar dat belet me niet bijzonder hard geraakt te worden door de intrinsieke schoonheid van war Barbora speelt en zingt. Met slechts heel sporadische hulp van vleugelkantelevirtuoos Immu Heikkilä en cellist Teemu Mastovaara zet zij hier een prachtig klankenschilderij neer -waarin trouwens geregeld plaats geruimd wordt voor vogelgeluiden- en dat je zonder de minste moeite tot in je diepste binnenste raakt. Hier hoor je een artieste aan het werk, waar we nog heel veel zullen van horen, laat daar alvast geen twijfel over bestaan.

(Dani Heyvaert)